ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ- ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΤΑΚΤΙΚΟ ΕΤΗΣΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ( 21 ΜΑΗ 2006 )
Αγαπητοί γονείς,
Σας καλωσορίζουμε στην σημερινή ετήσια απολογιστική συνέλευση της ομοσπονδίας η οποία πραγματοποιείται στο τέλος μιας χρονιάς που με μεγαλύτερη ταχύτητα άρχισαν να προωθούνται οι αναδιαρθρώσεις στην παιδεία.
Στην βάση πάντα των αποφάσεων της Μπολώνια της Λισσαβώνας του ΟΟΣΑ της Ε.Ε. για την οικοδόμηση του σχολείου της αγοράς της ευελιξίας, των δεξιοτήτων της διευρυμένης αμάθειας.
Σ’ αυτές της συνθήκες το κίνημα γονέων καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο στην υπεράσπισή του Ενιαίου Δημόσιου Δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας.
Οι Σύλλογοι ,οι Ενώσεις Γονέων πιστεύουμε πως πρέπει να αποκτήσουν μια διαφορετική οντότητα , να ξεφύγουν απ’ τις λογικές που τους θέλουν να παίζουν το ρόλο του «διαμεσολαβητή» για την προώθηση των πολιτικών της εκάστοτε κυβέρνησης. Σήμερα που οι αλλαγές στην εκπαίδευση αρχίζουν και παίρνουν σάρκα και οστά, που το οικογενειακό εισόδημα με τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα ολοένα και συρρικνώνεται, που τα παιδιά μας λογίζονται σαν τα ποιο σκληρά εργαζόμενα άτομα στην ελληνική κοινωνία, τα συλλογικά όργανα των γονέων πρέπει να ανοίξουν σε όλη του την διάσταση το ζήτημα του σχολείου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, του σχολείου που εμείς θέλουμε και διεκδικούμε.
Οι προτάσεις μας σαν γονεϊκό κίνημα να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης με όλους τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές , τους μαζικούς φορείς .
Χρειάζεται πιο συστηματικά και επίμονα να διεκδικηθεί η αναγνώριση του ουσιαστικού ρόλου των Συλλόγων και των εκπροσώπων τους στα όργανα διοίκησης του σχολείου.
Να λειτουργούν τα συλλογικά όργανα (Σχολική Επιτροπή , Σχολικό Συμβούλιο) σε απογευματινές ώρες για να μπορεί να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των γονιών σ’ αυτά.
Η προσπάθεια μας για συντονισμό αυτού του κινήματος , η ενίσχυση του με γνώση και εμπειρία είναι πολύ κάτω απ’ τις ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν.
Οι κύριες δυσκολίες που συναντήσαμε ήταν :
· Η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής ,για καλύτερη ,ταχύτερη και πιο έγκαιρη ενημέρωση των μελών της ομοσπονδίας για τις αποφάσεις του Δ.Σ. και ζητήματα της επικαιρότητας.
· Ο περιορισμένος χρόνος των μελών του Δ.Σ. Οι εφαρμογή των νέων εργασιακών σχέσεων ,η απελευθέρωση του ωραρίου ,το διευθυντικό δικαίωμα ,η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και η επίπτωση τους στην ζωή όλων μας ,επιπρόσθετα έπαιξαν σοβαρό «ανασταλτικό» ρόλο στην προσπάθεια μας για συχνότερη επαφή με τους αρμόδιους φορείς.
· Έλλειψη αμφίδρομης σχέσης και ενημέρωσης με τις ενώσεις και τους συλλόγους .Πολλές φορές η ενημέρωση για προβλήματα ή δραστηριότητες δεν ήταν έγκαιρη.
Παρ’ όλα αυτά το προηγούμενο διάστημα το Δ.Σ. λειτούργησε τακτικά . Στις συνεδριάσεις συμμετείχε σταθερά η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του.
· Έγινε σοβαρή προσπάθεια μελέτης και επεξεργασίας των νέων ζητημάτων που ισχύουν από φέτος στην εκπαίδευση. Προσπαθήσαμε πιο συγκεκριμένα να μελετήσουμε την ουσία και τις αρνητικές συνέπειες της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής ,να επεξεργαστούμε τις θέσεις μας στη νέα διαμορφωμένα κατάσταση (ευρωπαϊκά προγράμματα ,ευέλικτη ζώνη ,ΤΕΕ ,Υγεία –Υγιεινή-Ασφάλεια κ.τ.λ.)
· Ανταποκριθήκαμε στην πλειοψηφία των προσκλήσεων Ενώσεων και συλλόγων για παρουσία σε Γενικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις .
· Συμμετείχαμε και στηρίξαμε τους αγώνες που έγιναν για την υπεράσπιση του Δημόσιου Δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης .Συμμετείχαμε σε συνεδριάσεις των συντονιστικών των μαθητών ,τους ενισχύσαμε οικονομικά .
· Είχαμε παρέμβαση σε σχολεία ,στα οποία είχαμε κλιμάκωση της τρομοκρατίας και του αυταρχισμού σε βάρος μαθητών την περίοδο των κινητοποιήσεων.
· Έμπρακτα δηλώσαμε την συμπαράστασή μας στη διωκόμενή Διευθύντρια του1ου Πειραματικού Γυμνασίου. Μαζί με τον Σύλλογο γονέων ,τους εκπαιδευτικούς ,τους μαθητές στο ΥΠΕΠΘ ,τον περιφερειάρχη ,το ΑΠΥΣΔΕ.
· Συμμετείχαμε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας και συναντήσεις στον ΟΣΚ με Ενώσεις για το κτιριακό.
· Έγινε προσπάθεια να προβάλλουμε τις θέσεις του κινήματός μας στα ΜΜΕ
· Συμμετείχαμε σε συσκέψεις γονέων των μαθητών με ειδικές ανάγκες.
· Είχαμε παρέμβαση στο ζήτημα των σχολικών εκδρομών . Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε τις νυχτερινές εξόδους των μαθητών στην παραλιακή Απαιτήσαμε να σταματήσει η δράση των ταξιδιωτικών πρακτόρων στα σχολεία
· Είχαμε συνάντηση με τον ΟΝΑ για το πρόγραμμα «αθλοπαιδιές» και εκφράσαμε την αντίθεση μας σ’ αυτό .
· Στο τραγικό γεγονός του θανάτου δυο μαθητών στού Ζωγράφου προσπαθήσαμε να δώσουμε στη σωστή του διάσταση το ζήτημα της Υγείας ,υγιεινής και ασφάλειας των μαθητών στα σχολεία . Στάλθηκε ανακοίνωση με τα αιτήματα και της θέσεις της ομοσπονδίας στα αρμόδια υπουργεία (ΥΠΕΠΘ και Υγείας) .
Παρ’ όλα αυτά πιστεύουμε πως ,ακόμα βρισκόμαστε πολύ κάτω από τις δυνατότητες και τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Κοινή διαπίστωση είναι ,πως το επόμενο διάστημα πρέπει πιο συγκεκριμένα να προχωρήσει ο συντονισμός δράσεων των Ενώσεων ,να αποκαταστήσουμε σε μεγάλο βαθμό την έγκαιρη ,αμφίδρομη ενημέρωση ,να γίνουμε πιο πιεστικοί στις δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς να απαιτήσουμε συναντήσεις και απαντήσεις στα αιτήματα μας.
Να εκφράσουμε την αντίθεση μας στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ,με αγωνιστικές κινητοποιήσεις που θα εστιάζουν στο αίτημα μας για το ενιαίο 12χρονο σχολείο ,το σχολείο των σύγχρονων αναγκών.
Η φετινή σχολική χρονιά άρχισε με μεγαλοστομίες και υποσχέσεις απ’ το ΥΠΕΠΘ για βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, κατάργηση των ανισοτήτων αύξηση των δαπανών για την Παιδεία ,προσλήψεις εκπαιδευτικών ,οικονομική ανακούφιση των γονιών κ.τ.λ.
Παράλληλα όμως σταδιακά και πιο έντονα προχωρά στην εφαρμογή των αποφάσεων της Λισσαβώνας για την ανταγωνιστικότητα στην παιδεία ,μέσω της υποχρεωτικής εφαρμογής της ευέλικτης ζώνης στα σχολεία, την ενίσχυση του διπλού ανισότιμου σχολικού δικτύου μέσω του νομοσχεδίου για τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ , τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης (παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης για αύξηση των κονδυλιών), την παρουσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων στα σχολεία.
Το πρόβλημα της σχολικής στέγης κυρίως στον Δήμο Αθηναίων παραμένει και οξύνεται παραπέρα χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός κυρίως όμως χωρίς να υπάρχει πολιτική βούληση. Η χρόνια υποχρηματοδότηση και αδιαφορία των τελευταίων κυβερνήσεων έχει οδηγήσει στο :
– Πάνω από το 20% των σχολείων λειτουργούν σε διπλοβάρδια
– Στη αυθαίρετη μετατροπή των αύλιων χωρών , διάδρομων, υπογείων, αιθουσών εκδηλώσεων σε αίθουσες διδασκαλίες, πολλές φορές με την συναίνεση και την πρωτοβουλία συλλόγων και Ενώσεων.
– Σε συμπτύξεις τμημάτων , συγχωνεύσεις, καταργήσεις , υποβαθμίσεις σχολείων.
– Η πλειοψηφία των σχολείων αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα υγιεινής και ασφάλειας
– Ο αντισεισμικός έλεγχος των κτιρίων αν και έχει ολοκληρωθεί δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα του , ενώ δεν έχει προβλεφθεί κονδύλι για τυχόν έργα ενίσχυσης και υποστήριξης των κτιρίων όπου χρειάζεται.
– Οικόπεδα που προορίζονται για σχολεία με τις καθυστέρησης των αρμοδίων να προχωρήσουν τις διαδικασίες, χάνονται αφού το ενδιαφέρον απ’ τον ιδιωτικό κεφάλαιο είναι έντονο.
Με την ψήφιση του νόμου για τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) το μοντέλο του «ανοιχτού σχολείου» καλείται να εφαρμοστεί άμεσα.. Σχολεία που θα χτίζονται με την μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης ή της συγχρηματοδότησης με το ιδιωτικό κεφαλαίο, τα οποία θα αποτελέσουν κερδοφόρα επιχείρηση με την ανάπτυξη τις επιχειρηματικής δραστηριότητας σ’ αυτά.
Η ανακοίνωση της διυπουργικής επιτροπής για την ανάθεση ανέγερσης 27 σχολικών μονάδων μέσω των ΣΔΙΤ στους ιδιώτες παρουσιάζεται απ’ την κυβέρνηση σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας απ’ την κυβέρνηση. Η κατασκευή των 27 σχολικών κτιρίων θα κοστίσει 105 εκατομμύρια € ενώ η συντήρηση τους 45 εκατομμύρια €. τι στιγμή που με τα ίδια χρήματα ΟΣΚ Α.Ε. θα μπορούσε να κατασκευάσει 48 σχολεία ( σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΣΚ). Το κόστος για την δαπάνη των σύμβουλων ανέρχεται στα 1,5 εκατ. € .
Ενώ την ίδια στιγμή η δια νόμου εντολή προς όλους τους αρμόδιους φορείς για άμεση διεκπεραίωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών επιβεβαιώνει την πάγια θέση μας ότι η διαμορφωμένη μέχρι τώρα κατάσταση στην σχολική στέγη ήταν και είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής βούλησης των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Απ’ την άλλη προκαλεί το κοινό αίσθημα ιδίως αυτών των γονιών που χρόνια ή δεκαετίες αγωνίζονται για των χαρακτηρισμό οικοπέδων και την ανέγερση σύγχρονων σχολικών κτιρίων. Αυτών των γονιών που γίνονταν μεσίτες, δικηγόροι, πολεοδόμοι, πολιτικοί μηχανικοί που έχαναν ώρες και ημέρες στους διάδρομους των υπουργείων, δικαστηρίων και διάφορων οργανισμών για να πιέσουν καταστάσεις για την λύση του ζητήματος της σχολικής στέγης.
Κι όλα αυτά τα οικόπεδα που κατάφερε το γονεϊκό κίνημα να περάσουν στην ιδιοκτησία του ΟΣΚ Α.Ε. θα δοθούν χάρισμα στους ιδιώτες για να χτίσουν με τις έτοιμες μελέτες που έχει επεξεργαστεί ο ΟΣΚ.
Για μας είναι ξεκάθαρο παιδεία και ιδιωτικό κεφάλαιο, εκπαίδευση και εμπορευματοποίηση δεν πάνε μαζί. Είναι βασική πολιτική επιλογή η διεύρυνση της δραστηριότητας των επιχειρήσεων σε τομείς ιδιαίτερα προσοδοφόρους όπως η παιδεία που μέχρι τώρα άνηκαν στο δημόσιο. Συνδέεται με τις γενικότερες και διακηρυγμένες επιδιώξεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για την παιδεία για την ακόμη πιο άμεση διείσδυση των ιδιωτών σ’ όλους τους τομείς και όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Είναι βεβαίως αποκαλυπτικές οι συνέπειες που είχαν για την μόρφωση της νεολαίας άλλα και συνολικά για τα ζητήματα της εκπαίδευσης, οι ανάλογες συμπράξεις στις χώρες της ΕΕ.
– Εγκατάλειψη του σχολείου από χιλιάδες μαθητές.
– Κατηγοριοποίηση των σχολείων σε «καλά και κακά» ανάλογα με τον ιδιώτη που επενδύει.
– Η αξιολόγηση του προγράμματος σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες τις τοπικής κοινωνίας
– Παρεχόμενη «εκπαίδευση» κατά παραγγελία των επιχειρήσεων ώστε να προκύπτει το γνωστό μοντέλο μισοαμόρφωτου και μισοειδικευμένου εργαζόμενου χωρίς εφόδια, άρα μισή ζωή χωρίς δικαιωματα και απαιτήσεις.
Τα σχολεία θα καταντήσουν όπως εκείνα των συμπράξεων της Αγγλίας όπου:
– Η κατασκευή κοστίζει περισσότερο απ΄ τον παραδοσιακό τρόπο ανέγερσης φτηνής κατασκευής, ελλιπής εξοπλισμός, κακή συντήρηση.
– Η Δήμοι αναγκάζονται να καλύπτουν διαρκώς τα ελλείμματα
– «Μαύρες »συνθήκες εργασίας για καθαριστές και φύλακες.
– Τα κυλικεία περνούν σε χέρια μεγάλων αλυσίδων με μακροχρόνιες συμβάσεις
– Σχολικά κτίρια απαγορευμένα για δραστηριότητες γονιών, εκπαιδευτικών, μαθητών, συλλογικών εκφράσεων της γειτονιάς.
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Η ευέλικτη ζώνη (ΕΖ) που από φέτος εφαρμόζεται υποχρεωτικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ,ήρθε να διχοτομήσει το μέχρι τώρα σχετικά ενιαίο πρόγραμμα και περιεχόμενο σπουδών.
Παρουσιάστηκε απ’ την κυβέρνηση σαν καινοτομία που προάγει την «διεπιστημονικότητα» , την «διαθεματικότητα» την «θεματοκεντρική» διδασκαλία που δίνει την δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να επιτελέσει πιο «ελεύθερα» τον παιδαγωγικό του ρόλο.
Η ΕΖ διαφημίζεται σαν μεταρρύθμιση του παραδοσιακού σχολείου της νοησιαρχίας με πολυθέματα και διαδικασίες που εστιάζονται δήθεν στις σύγχρονες και προοδευτικές παιδαγωγικές απόψεις.
Μέσα απ’ αυτήν δίνεται εντολή (1050887/57/5/10/2005) να εφαρμοστούν ευρωπαϊκά προγράμματα (Αγωγή υγείας, περιβάλλοντος, καταναλωτή, καριέρας κ.α.) τα οποία θα διαχέονται στο πάγιο πρόγραμμα γενικής παιδείας και όλα αυτά στο όνομα της βιωματικής μάθησης, της ενεργητικής συμμετοχής και της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας.
Στην πραγματικότητα εκείνο που προωθείται είναι αυτό που η αρμόδια επιτροπή Ε.Ε. αναφέρει στο εισηγητικό της κείμενο προς τις χώρες μέλη «πρόκειται για ένα εύκολο και ανέξοδο τρόπο αναμόρφωσης του σχολικού προγράμματος».
Με την ΕΖ δεν αλλάζει μόνο το ωρολόγιο πρόγραμμα με τα συνεχόμενα αντιπαιδαγωγικά και εξοντωτικά 90 λεπτά, ούτε είναι μόνο το μάθημα που αποδιοργανώνεται με την παρεμβολή κάποιων ωρών, όπου αντί για μάθημα γίνονται «χαρούμενες διαθεματικές εργασίες».
Η στόχευση είναι πολύ βαθύτερη , η διάσπαση του όποιου ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και των προγραμμάτων της από σχολείο σε σχολείο και από τάξη σε τάξη, η διεύρυνση της αμάθειας με τον πολυθεματικό βομβαρδισμό των μαθητών από αμφίβολες πληροφορίες ανεξέλεγκτης προέλευσης και ποιότητας, η προσέλκυση εταιρειών- χορηγών για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας της εκπαίδευσης.
Η εφαρμογή της ΕΖ δεν προϋποθέτει δαπάνες απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Η «ελεύθερη επιλογή δραστηριοτήτων» εκτός απ’ την διάσπαση του ενιαίου προγράμματος σπουδών οδηγεί στην κατηγοριοποίηση των σχολείων και στην οικονομική τους αυτονόμηση απ’ το κράτος.
Η Διοίκηση προτρέπει τους Διευθυντές να βρίσκουν τρόπους να ενισχύουν τα οικονομικά των σχολείων.
Στο όνομα της σύνδεσης του σχολείου με τις ανάγκες τις τοπικής κοινωνίας το σχολείο στρέφεται προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και τις επιχειρήσεις – χορηγούς.
Στη μεν πρώτη περίπτωση όπου οι δήμοι παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες επιβάλλονται αυξήσεις στους δημοτικούς φόρους, δημοτικά τέλη κ.τ.λ.
Απ’ την άλλη η εφαρμογή του «Φινλανδικού μοντέλου» στην εκπαίδευση προϋποθέτει μεγαλύτερη συμβολή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη χρηματοδότηση του Δημόσιου Σχολείου ,την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών. Οι περισσότεροι Δήμοι ,μπροστά στα συσσωρευμένα προβλήματα ,τις αυξανόμενες ανάγκες και τη διαρκή υποχρηματοδότηση στρέφονται όλο και πιο συχνά στην αναζήτηση χορηγών εταιριών και προωθούν την επιχειρηματική τους δράση μέσα στα σχολεία (είτε μέσω της εφαρμογής προγραμμάτων σπουδών σ’ αυτά , είτε μέσω της εμπορευματικής χρήσης των σχολικών χώρων) .
Πολλοί απ’ αυτούς έχουν προχωρήσει στην καταγραφή και αξιολόγηση των σχολείων απ’ την πλευρά της υλικοτεχνικής ,κτιριακής υποδομής από ιδιωτικές εταιρίες ,με σκοπό την καλύτερη εμπορευματική εκμετάλλευση των σχολικών μονάδων .Έτσι το προηγούμενο διάστημα είχαμε προσπάθεια από το Δήμο Γαλατσίου να χρησιμοποιήσει την αίθουσά πολλαπλών χρήσεων σχολείου σαν κινηματογράφο ,την επινοικίαση χώρων σχολείου στον Εμπορικό σύλλογο της περιοχής για σεμινάρια πληροφορικής .Στο δήμο Ηλιούπολης έγινε προσπάθεια να αντικατασταθεί η ΔΕΠ από Δημοτική επιχείρηση Παιδείας .
Η Τοπική αυτοδιοίκηση .μέσω της λεγόμενης αποκέντρωσης στην εκπαίδευση ,αναλαμβάνει όλο και ενεργότερο ρόλο ,όχι μόνο στην υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης ,αλλά και στην είσοδο των ιδιωτών επιχειρηματιών σε αυτή .
Ενώ στην δεύτερη περίπτωση ,των εταιριών χορηγών , το σχολείο γίνεται βορά στις ορέξεις ,τις απαιτήσεις και την κερδοσκοπία των ιδιωτικών συμφερόντων.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς πλήθος τα παραδείγματα
· Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Citybank για το δημοτικό «Οικονομία : Γνώση με ….. αξία »
· Το εκπαιδευτικό υλικό της RENAULT «Ο δρόμος και εγώ» που απ’ του χρόνου θα διδάσκεται σε 20 ώρες στη Γ’ και Δ’ Δημοτικού στη Μελέτη Περιβάλλοντος και 10 ώρες στη Ε΄ Δημοτικού στην Κοινωνική και Περιβαλλοντική Αγωγή .
· Ο διαγωνισμός της ένωσης ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στα Γυμνάσια και Λύκεια με θέμα: « Η αξία της ιδιωτικής ασφάλισης και η μέσω αυτής αποταμίευση για την οικογένεια »
Οι εργασίες , οι βαθμοί των μαθητών, η συμμετοχή σε «προγράμματα» , και η προσέλκυσή χορηγών θα αποτελούν κριτήριο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας .
Σε απόλυτη σύνδεση με τα παραπάνω έρχονται και τα από καιρό γραμμένα νέα «διαθεματικά» βιβλία , τα οποία θα αποτελέσουν εργαλεία για την καλύτερη υλοποίηση του σχεδιασμού για τον εκπαιδευτικό σύστημα σε μια κατεύθυνση καλλιέργειας χρηστικών «δεξιοτήτων» ,κατάρτισης δηλαδή αντί για ολόπλευρης μόρφωσης.
Εισαγωγή της «διαθεματικότητας» της «διαθεματικής προσέγγισης» σημαίνει , ότι καταργείται η αυτοτέλεια των γνωστικών αντικειμένων στη διδαχτική πράξη και τη θέση τους παίρνουν ως δομή στη μάθηση και την οργάνωση τα θέματα .
Οι εκπαιδευτικοί θα διδάσκουν αντί για το μάθημα της Γλώσσας, των Μαθηματικών , της Φυσικής , Χημείας ,Βιολογίας ,ιστορίας, θέματα που θα προσεγγίζονται-υποτίθεται- απ’ τη σκοπιά διαφόρων επιστημών .Στην ιστορία θα διδάσκεται όχι η ιστορική εξέλιξη των λαών ,κρατών ,ηπείρων αλλά θέματα Ιστορίας που θα προσεγγίζονται απ΄ τη σκοπιά της γεωγραφίας ,λογοτεχνίας ,ανθρωπολογίας κ.τ.λ. με έμφαση στην τοπική ιστορία .Ενώ στη Χημεία θα διδάσκονται θέματα με «διαθεματικές εργασίες» π.χ. θέμα «Νερό και ζωή» με επιμέρους θέματα : Το νερό στην παραγωγή ,Νερό και ζωντανοί οργανισμοί ,Το νερό στη λογοτεχνία κ.τ.λ.
Χαρακτηριστικό ως προς την προσπάθεια παροχής τυποποιημένων , αποσπασματικών γνώσεων και πληροφοριών σε βάρος της ολόπλευρης μόρφωσης είναι το παράδειγμα των βιβλίων της Γλώσσας .
Η γλώσσα φαίνεται να καλλιεργείται μέσα από μια τυποποίηση που εκφράζεται με κουίζ και τεστ ,μέσα απ’ τη σύνταξη μιας επιστολής ,μιας πρόσκλησης ,ενός βιογραφικού ,μιας διαφήμισης κ.τ.λ. στο όνομα της καλλιέργειας δεξιοτήτων.
Ενδεικτικό του τρόπου μα τον οποίο καλλιεργείται η σκέψη είναι το βιβλίο της γλώσσας της ΣΤ’ Δημοτικού , όπου κείμενα διαφόρων συγγραφέων , στα οποία δε δίνεται μεγάλη έκταση για επεξεργασία ,συνυπάρχουν με συνταγές μαγειρικής , μικρές αγγελίες , διαφημίσεις κ.α. όπου αντίθετα δίνεται μεγάλη έκταση για επεξεργασία.
Οι γλωσσικές ασκήσεις όσο και οι μαθηματικές περιλαμβάνουν επίπεδα δυσκολίας, στο όνομα της «παιδαγωγικής ελευθερίας» ο εκπαιδευτικός καλείται να διαχωρίσει τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς»
Χαρακτηριστικά αναφέρει το βιβλίο του εκπαιδευτικού της Ε’ Δημοτικού : «Επίσης μπορεί να μην ασχοληθεί με όλες τις ασκήσεις ,σε περίπτωση που κρίνει ,ότι δεν είναι κατάλληλες για συγκεκριμένους μαθητές ή μπορεί να δώσει τις πιο εύκολες σε ομάδες που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή (π.χ. μαθητές για τους οποίους η ελληνική αποτελεί δεύτερη γλώσσα , μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες κ.τ.λ.). Σημειώνεται ότι κατάλληλες είναι επίσης οι ασκήσεις παραγωγής προφορικού λόγου και οι ομαδικές διαθεματικές δραστηριότητες και άλλες συμμετοχικές σχολικές δραστηριότητες »
Έτσι άλλοι μαθητές θα διακρίνονται στα μαθηματικά και την πλούσια χρήση της γλώσσας , ενώ τα υπόλοιπα παιδιά που «δεν καταλαβαίνουν» θα παραμένουν στάσιμα και θα τους ανατεθεί να ζωγραφίζουν παρά το ομαδοσυνεργατικό πνεύμα.
Στα πλαίσια του ανταγωνισμού θα χρησιμοποιούνται η αυτοδιόρθωση (αυτοαξιολόγηση) η ετεροδιόρθωση (ετεροαξιολόγηση) στη γλώσσα τα μαθηματικά και τις εργασίες επιδίωξη την εμπέδωση της ανταγωνιστικής σκέψης και νοοτροπίας προέκταση της οποίας είναι η αποδοχή της ανταγωνιστικότητας στις κοινωνικές σχέσεις.
Σε μερικά βιβλία υπάρχουν και οδηγίες για τους γονείς , οι οποίοι αναλαμβάνουν ένα μεγάλο βάρος για την προετοιμασία των παιδιών για το σχολείο, με κόπο θυσίες και έξοδα που αφορούν στη σύνθεση εργασιών ,συλλογή πληροφοριών κ.τ.λ.
Σημειώνεται ότι σύμφωνά με τους συγγραφείς των βιβλίων της Φυσικής ,τα πειράματα προβλέπονται στο δεύτερο βιβλίο της Φυσικής δεν μπορούν να γίνουν στα σχολεία λόγω έλλειψης εργαστηρίων ,για αυτό τα παιδιά θα πρέπει να πειραματίζονται στο σπίτι με την επίβλεψη των γονιών τους.
Έτσι μαζί με τα παιδιά θα συνεκπαιδεύονται πιο σκληρά ακόμα οι γονείς οι οποίοι αναιρώντας το γονικό τους ρόλο θα μεταμορφώνονται σε ένα πιεστικό και κακό δάσκαλο .
Το ΥΠΕΠΘ προσπαθώντας να φανεί δημοκρατικό θέτει προς αξιολόγηση τα νέα βιβλία απ’ τους μαθητές και τους γονείς ,οι οποίοι δεν είναι σε καμία περίπτωση ειδικοί στην ιστορία ,τη γλώσσα ,τα μαθηματικά τις διαθεματικές παιδαγωγικές .Μ’ αυτό τον τρόπο επιδιώκει τη συναίνεση ,συνενοχή ,υποταγή των γονιών στην όλη επιχείρηση .
Απ’ τα λίγα που γνωρίζουμε δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό ,ότι οι αλλαγές αυτές ενισχύουν πιο έντονα και πιο βαθιά τον επιλεκτικό-ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης .
Όλα δείχνουν ,ότι οι αναδιαρθρώσεις στην παιδεία ,παρόλο που εμφανίζονται με δημοκρατικό «προσωπείο» ,στοχεύουν στην ιδεολογική χειραγώγηση των σημερινών μαθητών και αυριανών εργαζόμενων .Να τους βάλουν από μικρή ηλικία στη διαδικασία της δια βίου μάθησης ,της κατάρτισης ,των δεξιοτήτων να είναι ευέλικτοι, ευπροσάρμοστοι ,χειραγωγήσιμοι ,απασχολήσιμοι ,άνεργοι και ανασφάλιστοι χωρίς δικαιώματα.
Η λογική και οι νόμοι της αγοράς έχουν μπει για τα καλά μέσα στα σχολεία , σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης.
Είναι ανατριχιαστικό το γεγονός ,ότι δεν τους ενδιαφέρει το τι μπορεί να προσφέρει το σχολείο στο παιδί και τον εκπαιδευτικό, αλλά το πόσα θα προσφέρει ο μαθητής ,ο εκπαιδευτικός ,ο γονιός στην προσέλκυση πόρων και χορηγών. Γι αυτό αξιολογούν τις επιδόσεις ,δραστηριότητες και τους βαθμούς με ποσοτικά μόνο κριτήρια ώστε να μπορεί το σχολείο να λειτουργεί σαν επιχείρηση.
Το ολοήμερο σχολείο ,συνεχώς υποβαθμίζεται και απαξιώνεται .Χρόνο με το χρόνο παρατηρείται σημαντική μείωση των τμημάτων του ολοήμερου (7172τμήματα πέρσι ,7036 τμήματα φέτος ). Ενώ παράλληλα φέτος μειώθηκαν κατά 50% οι διορισμοί των εκπαιδευτικών
Το ποσοστό των μαθητών που το παρακολουθούν ολοένα και μειώνεται (190000 μαθητές πέρσι , 150000 φέτος) το μισό προέρχεται από την Α’ και Β’ τάξη και μόλις το 5% από τις Ε’ και ΣΤ’ ,ενώ το υπόλοιπο από τις Γ’ και Δ’. Συχνό είναι το φαινόμενο της συνύπαρξης μικρών και μεγάλων ζωηρών παιδιών στο χώρο της αυλής για γυμναστική και παιχνίδια ενώ τα πιο ήσυχα και κουρασμένα από διαφορετικές τάξεις περνούν τη ώρα τους ζωγραφίζοντας. Γεγονός όμως είναι ,ότι οι γονείς των παιδιών αυτών συνεχίζουν να τα στέλνουν σε εξωσχολικές δραστηριότητες (αγγλικά ,γυμναστική ,μουσική) και μετά το ολοήμερο επί πληρωμή. Πρόσφατη έρευνα σε εργάτες του λεκανοπεδίου έδειξε ότι το 80%των παιδιών τους δεν παρακολουθεί το ολοήμερο ενώ το υπόλοιπο 20% τα στέλνει σ’ αυτό γιατί δεν έχει συγγενείς να τα επιβλέψουν. Το 90% (άντρες) και το 40% (γυναίκες)των εργατών εργατριών δηλώνει ότι δεν έχει καθόλου χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά του να τα ελέγξει στο διάβασμα ,όμως 60% από αυτούς πληρώνει για φροντιστήρια και ξένες γλώσσες από 80 μέχρι 200 € το μήνα για κάθε παιδί .
Από τα παραπάνω στοιχεία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το πρόβλημά δεν βρίσκεται μόνο στην ελλιπή χρηματοδότηση και την ανεπαρκή υποδομή ,η ουσία του προβλήματος είναι βαθιά πολιτική και ταξική. Το «κοινωνικό πρόβλημα» που υποτίθεται πως λύνει το ολοήμερο ,είναι το ίδιο αυτό πρόβλημα που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει με την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ελληνική κοινωνία. Με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ,την απελευθέρωση του ωραρίου ,την συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος . Ένα είναι σίγουρο ότι το ολοήμερο σχολείο δεν καλύπτει τις ουσιαστικές ανάγκες των εργαζομένων ,αλλά αποτελεί αναγκαστική λύση καταφύγιο απελπισίας για τους πιο ανήμπορους.
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Αν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση μπαίνουν οι βάσεις για την δημιουργία του σχολείου της αγοράς της ανταγωνιστικότητας ,της χειραγώγησης συνειδήσεων απ’ την πιο τρυφερή ηλικία των παιδιών.
Στη Β’βάθμια πιο συγκεκριμένα και πιο επιτακτικά μπαίνει το ζήτημα της επιχειρηματικότητας ,της σύνδεσης του σχολείου με τις ανάγκες της αγοράς ,της διαμόρφωσης κοινής συνείδησης για την επίτευξη των στόχων της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Σ΄ αυτό το πλαίσιο αναφέρει η αρμόδια επιτροπή της Ε.Ε. στην εισήγησή της προς το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο : «Τα προγράμματα σπουδών των σχολείων κάθε βαθμίδας πρέπει να περιλαμβάνουν την επιχειρηματικότητα ως εκπαιδευτικό αντικείμενο. Η συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της τοπικής κοινωνίας ιδίως των επιχειρήσεων πρέπει να ενθαρρύνεται. Η συμμετοχή στην επίσημη και άτυπη εκπαίδευση πρέπει να θεωρείται απ’ τις επιχειρήσεις ως επένδυση και ως πτυχή της εταιρικής κοινωνικής τους ευθύνης.»
Σε άλλο σημείο της ίδιας εισήγησης αναφέρεται «Το πρόγραμμα εργασίας Εκπαίδευση και Κατάρτιση 2010 συμπεριλαμβάνει την επιχειρηματικότητα σ’ ένα πλαίσιο αναφοράς 8 ικανοτήτων για τη δια βίου μάθηση που είναι αναγκαίες για την προσωπική την κοινωνική ένταξη ,την ιδιότητα του ενεργού πολίτη και την απασχολησιμότητα.»
Στα πλαίσια αυτά εντείνεται η ιδεολογική επίθεση στους μαθητές μέσα απ’ την εφαρμογή ευρωπαϊκών προγραμμάτων όπως «άνοιξη της Ευρώπης», εξομοίωση επιχειρήσεων στα σχολεία ή διαγωνισμοί για την ανταγωνιστικότητα την ανάγκη ύπαρξης της ιδιωτικής ασφάλισης κ.α.
Γνώσεις ,πληροφορίες και μαθήσεις σκόρπιες , ασύνδετες και ασυνάρτητες υπονομεύουν τον ενιαίο και κοινό χαρακτήρα των αναλυτικών προγραμμάτων της εκπαίδευσης.
Προετοιμάζουν τους νέους για τη «δια βίου μάθηση» να τους «μάθουν πώς να μαθαίνουν» για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στο ανταγωνιστικό (εκμεταλλευτικό) περιβάλλον της αγοράς εργασίας.
Την ίδια στιγμή οι γονείς βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για καλύψουν κενά και ανάγκες που δημιουργεί το δημόσιο κατ’ όνομα δωρεάν σχολείο στα παιδία τους. Χρόνο με το χρόνο αυξάνεται το πελατολόγιο των φροντιστηρίων ,χρόνο με το χρόνο αυξάνεται η αφαίμαξη του πενιχρού οικογενειακού εισοδήματος.
Στο σημερινό σχολείο αντί για την ενεργητικότητα ,τη βούληση ,τη δίψα για μάθηση ευδοκιμούν η συμπίεση ,η αδιαφορία για τη γνώση και τη δημιουργική ζωή ,ο ατομικισμός (ο καθένας για την πάρτη του και για όλους ο θεός) ,ο ανταγωνισμός.
Ο στόχος φανερός η διοχέτευση όλο και περισσότερων μαθητών στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση ,αφού το ποσοστό συμμετοχής σ’ αυτή στη χώρα μας υπολείπεται κατά πολύ του μέσου ευρωπαϊκού όρου και των στόχων που έχει θέσει η Ε.Ε.
Το εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε απ’ την πρώτη τάξη ακόμα του Γυμνασίου να πειστεί μεγάλο μέρος των παιδιών ,ιδίως των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων ,ότι δεν έχει μέλλον στη γενική εκπαίδευση ,προπαγανδίζοντας παράλληλα τα καλά της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης αφού μέσα απ’ αυτή θα μπορέσει καλύτερα να ανταποκριθεί ,όταν τελειώσει το σχολείο ,στις ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Μέσα απ’ το νομοσχέδιο για τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ επιχειρείται η ενίσχυση και μαζικοποίηση του διπλού ανισότιμου δικτύου και με τη διάσπαση του τεχνικού επαγγελματικού σκέλους σε δύο υποκατηγορίες , όπου η μία (ΕΠΑΣ) είναι σαφώς υποδεέστερη της άλλης (ΕΠΑΛ).
Το ΕΠΑΛ θα υπάγεται αποκλειστικά στο ΥΠΕΠΘ ως καθαρή εκπαίδευση ενώ οι ΕΠΑΣ θα μπορούν να ιδρύονται και από διάφορα υπουργεία όπως Εργασίας ,Τουρισμού ,Υγείας ,Αγροτικής ανάπτυξης κ.α. Η ίδρυση των ΕΠΑΣ από διάφορα υπουργεία ¨η προοπτικά από επιχειρήσεις υλοποιεί την πολιτική για σχολές ληξιπρόθεσμης κατάρτισης σε σύνδεση με τις ευκαιριακές ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Η τοποθέτηση των ΕΠΑΣ μετά την Α’ Λυκείου είναι πρόσχημα που προσπαθεί να πείσει για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης και ,ότι α)Τηρεί τις εξαγγελίες της για τη σταδιακή επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στα 12 χρόνια .β) Ότι ο θεσμός των ΕΠΑΣ είναι αναβαθμισμένος και προσαρμοσμένος στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας. γ) Ότι η κοινή τάξη φοίτησης (Α’ Λυκείου) αμβλύνει τα μορφωτικά χάσματα ανάμεσα στην τεχνική και τη γενική μόρφωση.
Το μέτρο όμως αυτό ,αν μάλιστα συνδεθεί και με το γενικότερο πλαίσιο ρυθμίσεων για την υποχρεωτική εκπαίδευση, που διογκώνει τις μορφωτικές ανισότητες, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί αναβάθμιση των ΕΠΑΣ.
Η δημιουργία τέτοιου είδους σχολών, «υποδοχής αποβλήτων» της εκπαιδευτικής διαδικασίας ,διαιωνίζει τον ταξικό διαχωρισμό των μαθητών σ’ αυτούς που «παίρνουν τα γράμματα» και σ’ εκείνους που προορίζονται για χειρονακτικές εργασίες ,ταυτόχρονα επισφραγίζει την κατωτερότητα της χειρονακτικής εργασίας έναντι της πνευματικής και συντηρεί τη θεωρία των φυσικών χαρισμάτων.
Τα ΕΠΑΛ παρά τις εξαγγελίες ,διατηρούν την ανισοτιμία τους απέναντι στο Γενικό Λύκειο ,καθώς ούτε γενική παιδεία παρέχουν ούτε τεχνικοεπαγγελματική μόρφωση. Γίνεται ξεκάθαρο, ότι μέσα από μια εκπαίδευση σε διάφορους τομείς ή κλάδους, αποσκοπούν στην προετοιμασία ευέλικτων «απασχολήσιμων» που με συνεχείς καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις στα ΙΕΚ θα αποκτούν πρόσκαιρες εξειδικεύσεις-δεξιότητες . Όσο για την υποτιθέμενη δυνατότητα των μαθητών των ΕΠΑΛ να συμμετέχουν ισότιμα στις διαδικασίες πρόσβασης στα πανεπιστήμια είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες.
Οι όροι μάλιστα πρόσβασης διαγράφονται πολύ χειρότεροι από το παρελθόν, αφού στο όνομα της ισοτιμίας δεν προβλέπεταί καμία προνομιακή μεταχείριση (όπως η ποσόστωση) για τους μαθητές των ΕΠΑΛ ,οι οποίοι ξεκινούν από άνιση αφετερία στην προσπάθειά τους για καλύτερη μόρφωση.
Τέλος ανεξάρτητα από τα επίπεδα επαγγελματικών πτυχίων που θα αποκτούν οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, η ουσία βρίσκεται στο ότι το όποιο αντίκρισμα πιστοποιητικών και τίτλων σπουδών εξανεμίζεται, αφού σύμφωνα με το νόμο για τη δια βίου μάθηση και τα επαγγελματικά προσόντα θα υπόκεινται σε μια συνεχή διαδικασία πιστοποίησης ανά διαστήματα από «ανεξάρτητο» φορέα ελεγχόμενο από την ιδιωτική πρωτοβουλία ,που θα καθορίζει κάθε φορά το περιεχόμενο των απαιτούμενων προσόντων ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας .
Στις διαδικασίες αυτές θα υποβάλλονται ισόβια οι τιτλούχοι κάθε ειδικότητας και μάλιστα με δική τους ευθύνη και έξοδα.
Στη Γενική εκπαίδευση η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει ,το Λύκειο έχει καταντήσει στην ουσία προθάλαμος των πανεπιστημίων . Η διδασκαλία αποσκοπεί μόνο στην προετοιμασία των μαθητών για τις εξετάσεις ,οι όποιες γνώσεις παρέχονται ,είναι στεγνές ,ασύνδετές ,βραχυπρόθεσμες με ημερομηνία λήξης την επομένη των εξετάσεων.
Η παραπαιδεία έχει γιγαντωθεί ,ενώ το οικογενειακό ολοένα και συρρικνώνεται ,δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς στρέφονται στα καταναλωτικά δάνεια για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτά τα έξοδα .
Η μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων στις πανελλαδικές δεν λύνει το πρόβλημα ,αφού η θεσμοθέτηση της βάσης του 10 διαιωνίζει και τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση. Οι μαθητές οδηγούνται σε έναν τρόπο μάθησης που είναι μηχανικός και ξεπερασμένος, καλούνται να αποστηθίσουν χιλιάδες σελίδες κειμένων και ασκήσεων, με μοναδικό σκοπό να τις καταγράψουν με το δυνατόν λεπτομερέστερο τρόπο στις εξετάσεις. Ο δε ρόλος του εκπαιδευτικού είναι να διεκπεραιώσει αυτόν τον όγκο (έστω και περιληπτικά) μέσα στη χρονιά και φυσικά ούτε το χρόνο έχει ,ούτε την απαραίτητη βοήθεια ,ούτε τα κατάλληλα εργαλεία να αναπτύξει την κριτική σκέψη των μαθητών, να διευρύνει το γνωστικό τους πεδίο να κάνει το μάθημα πιο χρήσιμο ,πιο ελκυστικό να το φέρει πιο κοντά στην πραγματική ζωή.
ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Του τελευταίους μήνες η ανώτατη εκπαίδευση δέχεταί μια μεγάλης κλίμακας επίθεση μέσα από νόμους, νομοθετικές ρυθμίσεις, προτάσεις, πορίσματα επιτροπών και άλλα μέτρα με κορύφωση της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Πρόκειται για μια συζήτηση βαρύνουσας σημασίας ,καθώς αποκαλύπτει ,ότι όλα τα μέτρα που προηγήθηκαν (νόμοι για αξιολόγηση ,δια βίου μάθηση κ.τ.λ.)και αυτά που θα προηγηθούν (νόμος πλαίσιο) αποτελούν τη γενικότερη προετοιμασία για τη πλήρη ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Ιδιωτικοποίηση που θα πραγματοποιηθεί αφού αρθεί και το τελευταίο εμπόδιο, δηλαδή το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Συνειδητά και περίτεχνα όλη αυτή την περίοδο επιδιώκεται να πειστεί η κοινή γνώμη πως το ζήτημα αφορά αποκλειστικά την ύπαρξη ή όχι ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ισχυρίζονται ,ότι δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην παράλληλη λειτουργία δημοσίων και ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Το αντίθετο μάλιστα ,κάποια παιδιά που δε θα εισαχθούν στα κρατικά Α.Ε.Ι. θα μπορούν να σπουδάσουν στη χώρα μας αντί να ξενιτευτούν. Συγχρόνως τα Δημόσια πανεπιστήμια θα γίνουν πολύ καλύτερα γιατί για τα προβλήματα φταίει ο μονοπωλιακός τους χαρακτήρας.
Η κατάργηση όμως του άρθρου 16 δεν στοχεύει τόσο στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ,όσο στην ιδιωτικοποίηση των δημοσίων.
Η στόχευση στα δημόσια πανεπιστήμια διαφαίνεται τόσο από τις τοποθετήσεις της Υπουργού παιδείας ,όσο και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Διατυπώνεται, όμως με μεγαλύτερη σαφήνεια από τον καθηγητή στο ιδιωτικό ινστιτούτο ALBA X. Τσούκα «οι πολιτικοί που νομίζουν ότι τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα γίνουν η ραχοκοκαλιά της ανωτάτης εκπαίδευσης πλανώνται ,ωστόσο τα μη κρατικά θα δημιουργήσουν συνθήκες ανταγωνισμού». Με άλλα λόγια η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα λειτουργήσει σα άλλοθι για την επιβολή ενιαίου νομοθετικού πλαισίου ώστε τα δημόσια πανεπιστήμια να λειτουργήσουν με τους ίδιους νόμους και κανόνες με τα ιδιωτικά .
Στο πλαίσιο αυτό ,το δημόσιο πανεπιστήμιο θα εξακολουθεί να ελέγχεται και μάλιστα πιο ασφυκτικά από το κράτος μέσα από μηχανισμούς αξιολόγησης αλλά ταυτόχρονα θα λειτουργεί με ανταγωνιστικά ,ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς .
Έτσι αν δεν υπάρξει άμεση αντίδραση απ’ όλους για την επερχόμενη κατάργηση του άρθρου 16 η κατάσταση στα Α.Ε.Ι. (σύμφωνα και με τη διεθνή πείρα) θα έχει ως εξής.
1. Μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα περισσότερα ιδρύματα . Οι ισχνές κρατικές δαπάνες ,στο όνομα του υγιούς ανταγωνισμού θα μοιράζονταί σε δημόσια και ιδιωτικά με το σύστημα των κουπονιών υποτροφιών ή ότι άλλο σκεφτούν . Ταυτόχρονα η μερίδα του λέοντος θα κατευθύνεται στα ισχυρότερα ιδρύματα για να ανταποκριθούν με καλύτερους όρους στον διεθνή ανταγωνισμό .
2. Τα δίδακτρα θα γενικευτούν σε όλη την κλίμακα σπουδών και δεν θα είναι καθόλου συμβολικά αντίθετα θα κλιμακώνονται ανάλογα με το γόητρο του κάθε ιδρύματος.
3. Το επίπεδο σπουδών θα γνωρίσει πρωτοφανή υποβάθμιση καθώς η λειτουργία των ιδρυμάτων κάτω από την πίεση των μάνατζερ που θα έχουν τη διαχείριση των πανεπιστημίων , θα ακολουθεί την αρχή της ελαχιστοποίησης του κόστους και της αύξησης των εσόδων.
4. Το σύστημα πρόσβασης θα αλλάξει προς το χειρότερο.
5. Η επιστημονική εξέλιξη θα παρεμποδίζεται και ο κοινωνικός ρόλος της επιστήμης αναιρείται ολοσχερώς. Αφού η σύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις θα κατευθύνει την έρευνα και τη διδασκαλία εκεί που υπάρχει άμεσο ενδιαφέρον για περισσότερα κέρδη.
Για μας είναι ξεκάθαρο ,εκπαίδευση και επιχειρήσεις ,επιστημονική γνώση και κερδοφορία δεν μπορεί να συμβαδίζουν. Η συνύπαρξη αυτή εξυπηρετεί όχι το κοινωνικό και λαϊκό συμφέρον, αλλά τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου και των οργανισμών του.
Η επιστήμη έχει κοινωνική αποστολή να ελαφρύνει τη ζωή του ανθρώπου από το μόχθο και την άγνοια ,να εξασφαλίσει τη ευημερία του συνόλου της κοινωνίας. Τα πανεπιστήμια για να υπηρετήσουν την αποστολή τους πρέπει να καταχτήσουν το υψηλότερο δυνατό επιστημονικό επίπεδο. Δεν έχουν κανένα λόγο να ανταγωνίζονται.
Η επιστημονική εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί εμπόρευμα στα χέρια των όποιων μάνατζερ ή όποιων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Γι’ αυτό πιστεύουμε πως η ανώτατη εκπαίδευση δεν μπορεί παρά να είναι αποκλειστικά δημόσια ,δωρεάν και ενιαία.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ
Σήμερα που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις να μορφώνονται όλοι οι άνθρωποι ,που η ανάπτυξη της τεχνολογίας της επιστήμης έχει δώσει ώθηση στην παραγωγή ,είναι επιτακτική ανάγκη το σύνολο της κατακτημένης γνώσης να γίνει κτήμα του κάθε νέου ,μέσα από ένα πραγματικά Δωρεάν Δημόσιο Σχολείο.
Ένα νέου τύπου σχολείο ,ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό ,με 2χρονη δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή και μετασχολική τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση, που θα επιδιώκει την ολοκληρωμένη μόρφωση ,την αρμονική διαμόρφωση του ανθρώπου. Ένα σχολείο ελκυστικό στους μαθητές που θα δίνει διέξοδο στη δημιουργικότητα και πραγματικά εφόδια για τη ζωή τους. Θα οργανώνει τη γνώση και την κοινωνική ζωή των μαθητών ,θα διαμορφώνει σταθερές προσωπικότητες ,ανθρώπους με χαρακτήρα και αξίες .
Ένα σχολείο με ενιαία δομή ,ενιαίο πρόγραμμα ,ενιαία διοίκηση και λειτουργία που θα καλύπτει το σύνολο των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από το δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα για όλους τους μαθητές ,χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Η διάκριση μεταξύ Γενικής και Τεχνικής εκπαίδευσης αντανακλά την κοινωνική διάκριση ανάμεσα στην πνευματική και χειρονακτική εργασία.
Η χειρονακτική εργασία και η τεχνική εκπαίδευση είναι για τους υποδεέστερους και κυρίως για τα παιδία των λαϊκών στρωμάτων γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως ισότιμη της γενικής .
Το διπλό ανισότιμο σύστημα «αναβαθμίζεται» συνεχώς ,το νέο που βλέπουμε σήμερα είναι η «ανταγωνιστικότητα», η «ταχεία εκγύμναση δεξιοτήτων» που μπορεί να είναι και εκτός εκπαίδευσης ,η «δια βίου μάθηση και κατάρτιση» ,που θα ανταποκρίνονται άμεσα στην αγορά εργασίας μέσα από προγράμματα που θα διαμορφώνονται σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες των ιδιωτικών επιχειρήσεων .
Η πρόταση μας για το ενιαίο 12χρονο σχολείο ,που θα αποβλέπει στη μόρφωση χωρίς ταξικούς φραγμούς και διακρίσεις είναι επίκαιρη όσο ποτέ .
Το πολυτεχνικό σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα ,άσχετα από το επάγγελμα που θα ακολουθήσει κανείς στο μέλλον .Που θα ενσωματώνονται βασικά στοιχεία της τεχνικής και της τεχνολογίας όχι σαν εξειδίκευση αλλά σαν γενική προετοιμασία για τη ζωή. Το ζητούμενο είναι, μέσα από την παρατήρηση της φύσης και την επαφή με τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού ,μέσα από το επιστημονικό πείραμα , να αναγνωρίσουν οι μαθητές τους γενικούς κανόνες της φυσικής και κοινωνικής εξέλιξης και του ρόλου του ανθρώπου σ’ αυτή άσχετα αν θα γίνουν φυσικοί ή κοινωνιολόγοι.
Το πολυτεχνικό σχολείο δεν θα ανήκει στην επαγγελματική εκπαίδευση, δεν θα αποβλέπει στο να φτιάξει γενικούς επαγγελματίες ,αλλά ένα σχολείο γενικής μόρφωσης .Ένα σχολείο που θα βοηθά τους μαθητές του, να μέσα από την πράξη την θεωρητική γνώση και αντίστροφα .
Η όποια επαγγελματική εξειδίκευση να αποκτάται μετά το τέλος του ενιαίου 12χρονου σχολείου. Μέσα από δημόσιες ειδικές επαγγελματικές σχολές , που θα εξασφαλίζουν την υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και των επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους.
ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ
· Να διπλασιαστούν οι δαπάνες για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό .
· Δίχρονή υποχρεωτική δημόσια δωρεάν προσχολική αγωγή.
· Αναμόρφωσή της ΤΕΕ ,με αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού της τεχνικής εκπαίδευσης ,ώστε να οικοδομηθεί στα γερά θεμέλια της γενικής μόρφωσης, μεταλυκειακή , μέσα από δημόσιες και δωρεάν επαγγελματικές σχολές.
· Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης και της εφαρμογής των ευρωπαϊκών προγραμμάτων στα σχολεία. Διασφάλιση του ενιαίου χαρακτήρα του προγράμματος σπουδών ,απαγόρευση της επιχειρηματικής δράσης των ιδιωτών στην εκπαίδευση.
· Αναλυτικά προγράμματα και βιβλία επικεντρωμένα στα θεμελιακά στοιχεία της γνώσης ,ώστε να δίνουν μια σφαιρική και συγκροτημένη εικόνα για τη ζωή .Βιβλία επιστημονικά και παιδαγωγικά επεξεργασμένα ,ώστε να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της κάθε ηλικίας.
· Ολοκλήρωση της μόρφωσης μέσα στο σχολείο ,με εξατομικευμένη βοήθεια σε κάθε μαθητή σύμφωνα με τις ανάγκες του, αλλά και με ανάπτυξή του σχολικού αθλητισμού ,της καλλιτεχνικής παιδείας κ.α. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των φροντιστηρίων.
· Αποδέσμευση του σχολείου από το σύστημα πρόσβασης στα πανεπιστήμια ,κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων. Εξετάσεις εκτός σχολείου ,σε λίγα μαθήματα ,που είναι αναγκαία στο επιστημονικό αντικείμενο των σχολών ,υπό την ευθύνη του ΥΠΕΠΘ και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών του Λυκείου .
· Ενιαία συστηματική διδασκαλία των ξένων γλωσσών ,με ενιαίο συστηματικό πρόγραμμα και δωρεάν βιβλία σε όλο το 12χρονο σχολείο, πιστοποίηση της γνώσης της μέσα από το δημόσιο σχολείο.
· Οι εκπαιδευτικοί ανεξάρτητα από την ειδίκευση τους να είναι πτυχιούχοι πανεπιστημιακών παιδαγωγικών σχολών ,για τους εκπαιδευτικούς της Β’βαθμιας εκπαίδευσης να εξασφαλίζεται η παιδαγωγική και επιστημονική τους επάρκεια μέσα στο πανεπιστήμιο .Περιοδική υποχρεωτική επιμόρφωση στις ίδιες σχολές του συνόλου των εκπαιδευτικών ,με εκπαιδευτική άδεια ,χωρίς να παρεμποδίζεται η λειτουργία του σχολείου. Μόνιμοί διορισμοί όλων των αναγκαίων εκπαιδευτικών ,κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας .
· Σχολεία πρωινά σύγχρονα ασφαλή ,με όλη την αναγκαία υποδομή και εξοπλισμό σε εργαστήρια, χώρους άθλησης ,βιβλιοθήκες ,αύλειους χώρους .
Για τη λύση του στεγαστικού προβλήματος να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κονδύλια για
– Άμεση αγορά οικοπέδων
– Ανέγερση νέων κτιρίων αποκλειστικά δημόσια, ιδιοκτησία του κράτους
– Επισκευή και συντήρηση των υπαρχόντων ,καθιέρωση Μητρώου επισκευής και συντήρησης
– Άμεση προσαρμογή των παλιών κτιρίων στις σύγχρονες ανάγκες της εκπαίδευσης
· Επαναφορά του ΟΣΚ Α.Ε. στην προηγούμενη πριν το 2003 νομική του μορφή
· Να γίνουν άμεσα αναγκαστικές απαλλοτριώσεις οικοπέδων ,να προχωρήσει άμεσα ο χαρακτηρισμός των υπαρχόντων .
· Όχι στις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην ανέγερση σχολείων.
· Να προχωρήσει άμεσα ο αντισεισμικός έλεγχος ,όπως και ο έλεγχος για την ύπαρξη αμιάντου στα σχολεία. Μέτρα πυρασφάλειας ,καθώς και μέτρα πρόληψης ατυχημάτων.
· Διασφάλιση της υγείας των μαθητών στα σχολεία ,ίδρυση σχολιατρικής υπηρεσίας ενταγμένη στα κέντρα Υγείας αστικού τύπου. Ίδρυση ιατρείων στα σχολεία και η επάνδρωση τους με νοσηλευτικό προσωπικό ,το οποίο θα συνεργάζεται άμεσα με τη σχολιατρική υπηρεσία ,ώστε να διασφαλίζεται η υγεία των μαθητών και η σωστή ανάπτυξη τους. Τήρηση κάρτας υγείας του μαθητή που θα το συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια της σχολικής του ζωής.
· Ενιαία Δημόσια και Δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση ,χωρίς φραγμούς και διαχωρισμούς των σπουδών σε κύκλους και των ιδρυμάτων σε κατηγορίες .Κατάργηση κάθε είδους διδάκτρων ,δωρεάν συγγράμματα ,σίτιση ,στέγαση για όλους τους φοιτητές .
· Πρόσληψη ,φυλάκων ,καθαριστών ,επιστάτη και γραμματέα σε κάθε σχολική μονάδα και στελέχωση της εκπαίδευσης με ειδικό επιστημονικό προσωπικό για την εκτίμηση και διάγνωση των προβλημάτων των μαθητών και επαρκή στήριξη του διδακτικού έργου.
· Διαχωρισμός Εκκλησίας κράτους
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε υπάρχει ανάγκη να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα απαιτεί λύσεις ,θα διεκδικεί Ενιαία Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση για όλα τα παιδιά χωρίς ταξικούς φραγμούς και προϋποθέσεις. Για ένα σχολείο που θα εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών ,των γονιών και της κοινωνίας.
Το κίνημα Παιδείας μπορεί αποφασιστικά να αντισταθεί ,να έχει κατακτήσεις ,όταν έρχεται σε συνολική αντιπαράθεση με τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ,όταν προβάλει ένα συνολικό πρόγραμμα για την αναγέννηση της Παιδείας ,όταν συνδέει τον αγώνα για την αναγέννηση της Παιδείας των σύγχρονων αναγκών με τον αγώνα για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία.
